Rozmowa, z sumieniem.
Słuchaj. Moja dusza gdzieś poleciała, albo ma bardzo długą smycz. Chyba czas dać jej szansę na powrót. Jak sądzisz? Ciało, każdy je ma. Ale dusza, to pojęcie względne. Wiem, że ostatnimi czasy nie jestem sobą, czuje się jakby moje ciało zamieszkiwał zupełnie ktoś inny. Przyjaciele mówią, żebym wróciła. Fajnie, że ich mam, że wytrzymują ze mną (i ja z nimi). Choć w swoim ciele czuje się dobrze, to mimo wszystko ostatnio czuje jakby wszystko zmieniło miejsce. Taki miszmasz. Wielki targ z przekupami. Jednak, zachowuje spokój. Staram się wykorzystać do tego te geny, które gdzieś tam drzemią wewnątrz. Czas je zbudzić.
Teraz męczę się sama ze swoim ego? Chyba tak. Wiesz, ostatnio przeczytałam, że: duma zamyka ludziom oczy na prawdę o nich samych. W sumie racja, bo chyba fajnie jest znać siebie. Mimo, że dumna nie jestem. Tak mi się przynajmniej wydaje. To chyba ostatnimi czasy rzeczy traktuje zbyt rzeczowo, nie może być coś tylko i wyłącznie czarne bądź białe. Muszę sobie przypomnieć o szarości i kolorach, barwach. To co, czas na powrót? Wielki kom bak? Dobry pomysł. Czas, trochę pokolorować to i owo. Koniec z monotonią. Czas wyjść do ludzi.
Grunt to pozytywne myślenie :)
OdpowiedzUsuń